Asortyment produkcji

Od 1881 r. produkowała m.in. gilzy i szpule do przędzy.

Po I wojnie światowej, obok produkcji wyrobów papierowych, rozpoczęła produkcję papy dachowej.

W 1938 r. – produkcja opakowań tekturowych, papieru pakowego, tektury falistej, tektury litej i wyrobów papierowych.

W 1949 r. rozpoczęła produkcję tektury filcowej.

W 1963 r. rozpoczęła produkcję papy z folią aluminiową.

W 1973 r. – produkcja wielu rodzajów papy dachowej: papy barwionej, papy z folią aluminiową, papy perforowanej (jedyny producent w Polsce).

Wykaz właścicieli

• Carl Gustav Diettrich – najpóźniej do 1877
• Paul Lamprecht – 1877–1907
• Paul Alexander Lamprecht (syn ww.) – 1907–1947
• Kurt Lamprecht (brat ww.) – od 1908 pomoc w zarządzaniu
• Skarb Państwa – od 1947

Opis

Założona przez Carla Gustava Diettricha, który przekształcił świeżo zakupiony młyn zbożowy napędzany wodami rzeki Czarnej Przemszy w papiernię. C.G. Diettrich wcześniej założył papiernię w Mikołowie (niem. Nicolai), którą zarządzał do 1882 r. (ostatnie 2 lata wraz z bratankiem).

W 1877 r. papiernię C.G. Diettricha w Sielcu odkupił Paul Lamprecht.

W latach 1879–1881 rozbudowana przez niego, przy pomocy miejscowych potentatów przemysłowych – braci Schönów: Ernsta i Franza (od 1880 r. byli to jego szwagrowie). Wyposażona w napęd parowy.

Od 1881 r. pod nazwą Fabryka Papieru P. Lamprecht. Później występowała jako: Fabryka Szpulek i Papieru P. Lamprecht, Fabryka Papieru i Tektury P. Lamprecht, Fabryka Papieru Sukcesorów P. Lamprechta, by ostatecznie wrócić do nazwy Fabryka Papieru P. Lamprecht.

W 1900 r. rozbudowana o małą elektrownię, przestawiona na napęd transmisyjny – elektryczny i parowy o łącznej mocy 200 KM. Tego roku zatrudniała 122 robotników.

W 1904 r. właściciel został napadnięty przez byłego inżyniera kopalni Antoni i uderzony w głowę laską górniczą. Mimo długotrwałego leczenia i kilku operacji nie odzyskał sprawności.

W 1911 r. dysponowała kapitałem zakładowym o wartości 100.000 rub.; przybliżony obrót roczny wynosił 120.000 rub.

W 1914 r. sporządzono projekt odbudowy po pożarze murowanego piętrowego magazynu papierni, co oznacza, że uległ on spaleniu.

W 1938 r. zatrudniała przeciętnie 200 robotników.

Podczas II wojny światowej zanadto nie ucierpiała. Nosiła wówczas nazwę Papierfabrik P. Lamprecht i była przemiałownią ogromnych ilości polskich książek, systematycznie dostarczanych tu przez Niemców.

W 1945 r. wznowiła produkcję po trzytygodniowej przerwie spowodowanej przejściem frontu wyzwoleńczego, zatrudniając 150 robotników. Najpierw przywrócono produkcję tektury i papy, później maszynę papierniczą, która wymagała usunięcia braków technicznych.

W 1947 r. znacjonalizowana. Wkrótce przyjęła nazwę Sosnowieckie Zakłady Tektury i Papy.

W 1949 r. przejęła wyposażenie należącej do Kokerei Vereinigung GmbH Fabryki Tektur Smołowcowych w Katowicach Dębie, a w 1951 r. zabudowania po niej.

Zarazem w 1949 r. przestawiono napęd z transmisyjnego na elektryczny, zmodernizowano maszyny do produkcji tektury. Tego roku wartość produkcji wynosiła około 44 mln zł; w 1965 r.  – 150 mln zł.

W 1966 r. 56% produkcji szło na eksport, głównie do ZSRS.

W marcu 1978 r. przeznaczona do wyburzenia.

Obecnie w miejscu papierni stoją bloki mieszkalne (ul. Legionów: 2b, 2c, 4).

Sielec pierwotnie był zapisywany jako Sielce. W 1902 r. współtworzył miasto Sosnowiec, do 1920 r. formalnie pod nazwą Sosnowice. Papiernia pierwotnie nosiła adres ul. Sławkowska 4, następnie: Sławkowska 2, ZMP 2.