Wykaz właścicieli

• własność miasta – [przed] 1490–1526
• Nikolaus Meynhart (papiernik) – dzierżawca od 6 lutego 1490
• Stefan Stempfer – 1526–1672
• ponownie własność miasta – 1672–1780
• Johann Gottlieb Zeh (papiernik oraz wytwórca form papierniczych)
• Wulst (papiernik)

Opis

Młyn papierniczy we Wrocławiu uruchomiony został przed 1490 r. Najstarszy znany dokument dotyczący tej papierni nosi datę 6 lutego 1490 r. Jest to zobowiązanie ówczesnego papiernika Hansa Hanolta do opłaty czynszu dzierżawnego za papiernię. Wrocławski młyn papierniczy został wybudowany na koszt miasta i przez kilkadziesiąt lat był on w posiadaniu władz miejskich. W pierwszej połowie XVI w. dzierżawcą papierni stał się pochodzący z Bazylei Stefan Stempfer. Pierwotnie młyn funkcjonował na Kępie Mieszczańskiej. Po pożarze w 1523 r. miasto odbudowało papiernię w innym miejscu, a mianowicie na Wyspie Młyńskiej (w jej północno-wschodniej części). W nowej lokalizacji działała ona nieprzerwanie aż do zamknięcia.

W 1526 r. papiernię kupił jej dotychczasowy dzierżawca Stefan Stempfer.

Podczas wojny trzydziestoletniej (1618–1648) papiernia wrocławska nie ucierpiała i cały czas była czynna. Wrocław uniknął splądrowania podczas wojny, nie nastąpiły także przerwy w dostawie szmat z terenu miasta, szwankował jedynie dowóz tego surowca z dalszych terenów.

Wrocławska papiernia działała bez większych przeszkód do początku lat 40. XIX w.

W 1840 r. młyn spłonął.

Znaki wodne

1494–1721: litera W z koroną, wysokość 2,5–6 cm

1503–1504: głowa wołu z wężem i literą W

1499–1650: głowa Jana Ewangelisty w tarczy, wysokość 3–6 cm

1541–1651: herb Wrocławia, wysokość 3,5–9 cm